Kalem ve Klavye

Deneme_

Kalem, klavyenin ruhu; klavye kalemin gölgesidir. Öyle midir?

İlk yazmaya başladığımda defterime güzel kalemlerimle şiirler yazıyordum. Klasik bir hikayedir. Ben de küçükken şiir yazardım. Bu romantik akımdan sonra tekrar yazmaya başladığımda eski usul devam ettim. İlkyazılar hep kalemim elimde defterime yazdım. Sevgili Elif Ayla, bilgisayarda yazmalısınız diyor ama ben “cık” diyordum. Evdeki eski dizüstü bilgisayarı, açılması yarım saat sürüyor. Evi süpürebilirsin o zamanda. Çok aramız da yok. Bütün gün iş yerinde bakmaktan sıkılmışım bir de evde mi? “Yok yok” diyordum.

Mimarlık Fakültesinde mimarlık bölümünde bizim çizim için bilgisayar kullanmamız yasaktı. Ne tuhaf. Hocalarımız teslim paftalarında rapido ile çizim isterdi. Rapido çeşitli numaraları olan, mürekkebinin elimizi boyadığı, çok pahalı çizim kalemlerimizdi. Onlara gözümüz gibi bakardık. İçinde mürekkep kalıp tıkanmasın diye yıkardık temizlerdik.  İroni bu ya genç asistanlardan da “Autocad” dersi alırdık. Biz ona hala “otomatik kedi” derdik. Bilin ama kullanmayın; mezun olunca çok işinize yarayacak diyorlardı. Autocad ile çizip çıktısını alıp üzerine aydınger koyup çizenler de oluyordu. Aydınger için yazdığım bir şiir olabilir. Bizim sözlükte onun adı “aydın abi” idi. Ama biz tüm projeyi elde çizenlerdendik. Evde çamaşır makinası varken, biz derede yıkıyorduk çamaşırları.

İşte hep bu alışkanlıklardan ilk denemelerimi elimde kalemimle defterime yazdım. Böyle anlatınca yaşım ortaya çıktı mı acaba? Teknoloji ile aram da iyi değildir zaten. Öyle özenli, öyle güzel yazıyorum. Sanırsınız buradan yolculuk baskıya. Tabi ki çok kötüydüler. Yazım güzeldir. İçerik kötüydü.  İki üç derken baktı Elif Ayla bu işin sonu güç. Okumamı isteyen bilgisayarda yazsın dedi. Dedi de bu dinozor çalışıyor mu acaba? Aa çalıştı. Evet ya. Fena değil. Biraz akıyor sanki. Bu bölümü sildim. Yerini de değiştirdim. Autocad programında ilk çizimini yapan üniversiteli şaşkınlığı üzerimde, yazıp yazıp sildim. Acaba ilk yazılarımı da Word’de tekrar yazsam mı? Yok ya. Çok kötüler. Onlar defterde imha edilmek üzere dursunlar. Kötüler. Kötü.

Times New Roman punto 12 satır aralığı 1.5, ayarla oynama bozarsın.

Gölge gelip yerleşti. Ama ruh orada. Kalem ve defterim hep yanımda. Onlardan vazgeçmeyi düşünemiyorum. Hala çok yazıyorum kalemle.  Bir parkta bir adamı yazdım. Duygularımı yazdım. Renkleri yazdım. Notlar aldım. Gezdiğim yerleri yazdım. Bu notlarımdan bazılarını diğer not defterime yazıp başka projelerde kullanmak üzere sakladım. Çizimler yaptım.

Kalem ile mesai bitmez. Bitmemeli. Düşünceler akıp giderken bazen onları saklamak gerekiyor. Sonra yakalayamıyorsun. Çok soğuk bir akşam aklıma çok güzel cümleler geldi. Eve gidince yazarım dedim. Ah demez olaydım. Yazamadım. Çok soğuktu. Kelimelerim dondu. Eve gelince mikrodalga etkisi oldu. O kelimeler aynı değildi. Bozulmuştu. Yine de yazdım. Ama sevmedim. O andaki hissi vermedi. Fikirlerde mikrodalga kullanılmamalı.

Kalemle bitmeyen mesaimizde hal böyle iken; klavye ile aramızda resmi bir sözleşme var. Her gün bu tuşlara dokunulacak. Yoksa hesabın kabarır, diye bana bakan siyah gözleri ve harf şeklinde gözbebekleri var. Evet her gün diyor ve çokta ciddi. Bazen açıp ekrana boş boş baksam da mecbur açıyorum. Pazar günleri izin yapıyorum. Ama klavye bana düşün düşün diyor. Bana bak ve düşün. Ancak yazarsın sen.

Times New Roman punto 12 satır aralığı 1.5, ayarla oynama bozarsın.

Kalemsiz asla, klavye soğuk nevale. Ama işe yarıyor. Bu kadar baskı yapmasa daha iyi anlaşabiliriz.

Elif Ayla “Hikayenin başı ve sonu birbirine değmeli” der. Haydi değdirelim.

Kalem, klavyenin ruhu; klavye kalemin gölgesidir.