Yatağın Sağ Tarafı

Öykü_

Annemin kızıyım ben. Göbeğim tıpkı annemin göbeği gibi büyüdü. Aynı annem gibi sağ tarafımda beş çizgiden oluşan doğum izlerim var.  Annem gibi konuşmaya başladım. Biraz boğuk, biraz yorgun. Geçenlerde pantolonum dar geldi. Hemen zincir çektim ilikle düğme arasına.  Tıpkı annem gibi. Göbeğimi de o gün fark ettim. Annemin göbeğiydi.  “Yetmiş iki kiloyum Şazende abla, ne inerim ne çıkarım.” Derdi annem.

Yıllarca aynı ölçüde kalmayı başarmış ve her defasında bununla övünmüş nadir kadınlardandı annem. Her sabah buz gibi evin içinde üşenmeden kalkar, şarkılar söyleyerek sobasını yakardı. Sonra bize kahvaltı hazırlamak için mutfağa giderdi. Mutfak dolaplarından çıkan ses en sevdiğim seslerdendi. O ses “mutfaktayım. Size kahvaltı hazırlıyorum her şey yolunda demekti.”Annem evimizdi. Sabah kalktığımızda duyduğumuz soba gürültüsüydü. Kuzine sobanın içinde pişen kek kokusuydu. Banyodan gelen merdaneli makine tıkırtısıydı. Beyaz sabun kokusuydu. Terliklerinden çıkan şak şak sesiydi. Kapının önüne iki değnek arasına asılmış çamaşır kokusuydu. Akşamları sobada patlayan kestane sesiydi. Annem her şeydi. Tıkır tıkır yaşıyorduk. Hiç sektirmeden, günü gününden farklı olmadan. Hani insanlar şikâyet eder ya tek düze yaşıyoruz diye. Biz monoton hayatımızda mutluyduk. Ne zaman bir şeyler değişse, eve ani misafir gelse, evdekilerden biri hasta olsa ya da birimiz yatıya misafirliğe gitsek, bizim de dengemiz değişiyordu. O günden keyif almıyorduk. Annem en sevdiği dizisini bırakıp mutfağa geçiyor babam elinde kumanda uyuya kalıyordu. Bizlerse odalarımızda kendi dünyalarımıza dönüyorduk. Sedanın örgüsü, Nazan’ın hayalleri ve benim kitaplarım oluyordu. Birisi olmasa diğeri mutlaka eksik kalıyordu. İçimizde sadece babamın yokluğu fark edilmiyordu.

Çünkü Hayatımızdaki tek pürüz babamdı. Bizim için koca bir pürüzdü babam. Annem içinse ailemizin devamlılığı babama her koşulda saygı göstermemize bağlıydı. Saygımızı da yaptığı hiçbir şeye hesap sormamakla gösteriyorduk. Annem, babamın o can acıtan laflarına ve iliğini kemiğini sömüren içki sofralarına rağmen bırakmadı onu. Bizden başka kimsesi yok derdi. Annemin babama sahip çıktığı kadar babam kendisine sahip çıkamadı.

Biz annemin çocuklarıydık ben Nazan ve Suna. Babam içinse üç kız bir adam etmezdik. Tek oğlum olsaydı da hiç kızım olmasaydı derdi. Her gece biraz daha kayboluyordu hayatımızdan. Acizliğini, sahte arkadaşlarının soğuk sözleriyle süslenmiş içki masalarında kapatmaya çalışıyordu. Ama her içki şişesi babamı biraz daha küçültüyordu gözümde. Sonunda sevdiği masalardan birinde son buldu hayatı.

 Yıllar sonra aynada gördüğüm ben de aynı annem gibiyim. Saçlarımı aynı annem gibi topluyorum tam ortadan ikiye katlayarak bağlıyorum.  Evin her köşesini beyaz sabunla temizliyorum. Yokuş yukarı çıkarken yorulmamak için zikzaklar çiziyorum tıpkı annem gibi. Ve her sabah evi süpürüp çamaşırları astıktan sonra hazırlıyorum kahvaltıyı. Ben de annem gibiyim biraz yorgun, ama huzurlu. Biraz kırgın ama güçlü. Benim de üç kızım var Seda, Sevda ve Yelda. Annemin bizi sevdiği gibi seviyorum onları. Hesapsız, sebepsiz.

Her şeyimiz aynı değil annemle, mesela ben bize hiç etkisi olmayan kocamı hayatımdan çok kolay çıkardım. Benim köklerimde büyümüş bir saçaktı kocam. Ne faydası var ne zararı, dün kestim attım o saçağı. Gece yatakta yine iki arkadaş gibi uzanmış tavanı seyrederken “ayrılmak istiyorum dedim.” Çarşafı hiç kırıştırmadan yatağın sağ tarafından sessizce çıkıp gitti. Pijamalarını yine yan odada değiştirdi. Ve ilk defa kızmadım ona. Çünkü kocam bana artık yabancıydı. Belki de hep yabancıydı. Kapıdaki çıt sesini duyana kadar çıkmadım yataktan. Evden ne zaman çıksa ya da eve ne zaman girse çıkardığı tek ses kapının çıt sesiydi. Şimdi de öyle yaptı. O çıkınca ilk önce onun yattığı tarafı bozdum bütün çarşafları attım aşağı. Kocamla yapamadığım kavgayı yatağın sağ tarafıyla yaptım. Tıpkı babamla yapamadığım kavgaları kendimle yaptığım gibi. Kendi ruhumu parçaladığım gibi parçaladım çarşafları. Onları da yırtamadım. Gücüm yetmedi. Tıpkı kendime gücümün yetmediği gibi.