İmdat Polis

Öykü_

Ne zamandır bamya yapmıyordu. Şöyle tavuk etli, nohutlu bir bamya yapıyım diye düşündü. Annesi de ne güzel yapardı. Bamya pişirmenin püf noktaları vardı ve hepsini annesinden öğrenmişti. Bamya tenceresine pişerken kaşık girmezdi. Annesi hep öyle derdi. Bamyalar tencerede sıra sıra dizilir, dolmaları bile kıskandırırlardı. Üzerine biraz su koyar ve şimşir kaşık ile bir kez bamyalara dokunmadan suyu karıştırırdı. Su dönerken kapağı kapattı. Basit bir taklitçi miydi, yoksa annesinin anısını mı yaşatıyordu? Kavrulmuş soğan kokusu eve sinmesin diye açtığı aspiratörü kapadı. Sessiz dünyasında kocasının geldiğini hissetti. Mutfak kapısında karşılaştılar.

-Hoş geldin, dedi gelen kocası İmdat’a.

Gözlerini dudaklarına kenetledi. Hiçbir hareketi kaçırmak istemiyordu.

-Evin içi çok kötü kokuyor Nalan, dedi.

Nimete öyle denmez, çarpılırsın demek geçti içinden. Aman yorgun adam boş ver dedi.

-Yemek yüzünden. Aspiratörü de açtım ama biraz, dedi.

-Ne yemek yaptın?

Bunu tükürerek söylemişti.

-Bamya. Nohutlu, tavuk etli. Akdeniz usulü derdi annem.

-Ben bamya sevmem ki!

Ağzı sola ve aşağı aynı anda kaymıştı. Aşağılama ve memnuniyetsizlik tek bir yüz mimiğinde buluşmuştu. Duyabilmek için yüzlere bakmak, yüzleri anlamak, hafif bir dudak bükülmesinin anlamlarını sezmek bir lanet miydi?

-Annem severdi rahmetli.

İmdat kafasını hafifçe yana eğdi. Ağzından bir şeyler çıktı. Ağzını göremediği için anlamadı Nalan. Bunu bilerek yapmıştı.

-Çekil de geçeyim, derken Nalan’ı hafifçe ittirdi. Nalan duvara çarpıp öylece durdu.

Duvarın beyazlığında yansıyan çocukluğuna bakıyordu. Gördü, hissetti ve İmdat’ın ittirdiği omuzundan kulağına yükselen sesi duydu. Duyması imkânsızken.  “İmdat, imdat” diye bağırıyordu annesini gördü. İmdat sihirli bir kelime olmalıydı. İmdat Polis ise iki kat sihirli bir kelimeydi. Masanın altına saklandığı o anlarda uydurduğu şarkıyı hatırladı.

İmdat Polis İmdat

Gelmen gereken bu saat,

İşte sana fırsat

İmdat Polis İmdat!

Şarkı bitince arkadaşı İmdat Polis yanında biterdi. Onu sadece Nalan görüyordu. Masanın altında konuşurlardı.

-Seni başkaları da çağırıyor mu?

-Bazen. Ama kimse senin gibi şarkı söylemiyor.

-Ben uydurdum.

-Çok güzel.

-Kimler çağırıyor seni?

-Kadınlar.

-Başka?

-Çocuklar.

-Başka?

-Hayvanlar.

-Onlar nasıl İmdat diyebilir ki?

-Hav derler, miyav derler. Ben anlarım.

-Keşke kimse çağırmasa seni, hep benimle kalsan.

-Benim adım İmdat Polis. Her imdat diyene koşmalıyım.

-Herkesin kendi İmdat Polis’i olmalı bence.

-Hadi sen çık artık. Annenin sana ihtiyacı var.

-Annemin mavi gözleri Süpermen’e benziyor. Her şeyi delecek gibi bakıyor bazen. İmdat! Of yine gitmiş.

Annesi Nalan’ı masanın altında aldı. Birlikte Nalan’ın odasına gittiler. Kapıyı kapadı. Ama kilitlemedi. Annesi saçlarını okşarken yatağında uykuya daldı. Uykusunda gelen bir sesle uyandı. Saçlarında annesinin eli hala dolaşıyordu.

-Anne ne oluyor?

-Uyu kızım sen yok bir şey. Git buradan diye dışarıya doğru bağırdı.

O sırada odanın kapısı açıldı. Babası arkadan vuran koridorun ışığında bir deve benziyordu. Kapı kilitli olsaydı, kırar mıydı acaba?

Saçlarında hissettiği elin sıcaklığından ayrılıp, devin önüne atladı. Boğa ile matador arasında duran arenadaki bir kum tanesiydi. Devin karşındaki karıncaya ne olursa ona da o oldu.  Nalan başını duvara çarptı.

İmdat Polis diye bağırdı, hastaneye kadar arkadaşını çağırdı. Ama kendi sesini duymuyordu.  Ve arkadaşı gelmiyordu. Doktor bir daha duymayacak dediğinde de duymadı.

Beyaz duvarda annesinin hatırları söndü, duyamadığı seslere gömüldü. Artık kendi yansımasına bakıyordu. Ve kocaman bir kahkaha attı. Adına sığındığı adam onu beyaz bir duvarda geçmişe boğmuştu. İmdat arkasında “gelsene” diyordu. Duymayan bir insana arkadan seslenmenin anlamsızlığında yiten bir sesti. Nalan arkasındaki adamı duyamazdı. Ve duymak da istemiyordu.