Anne

Öykü_

Bana baktı. Küçük kara gözleri vardı. Bizim ailede herkesin gözleri küçük ve karadır.

-Anneanneme benzedin.

-Hayır, dedim.

-Niye bu o kadar kötü bir şey mi?

Ben hala hayır diyordum. Ama ilk sorusuna hayırdı bunlar. Ağzımdan arka arkaya dökülüyordu.

-Ben sana benzemek isterim.

Bu yaşta öyle düşünüyor olabilirsin, ama büyünce istemezsin demek geçti içimden. Ama hala hayır dediğimi fark ettim.

İnce uzun mutfakta duvarın bir tarafına dayalı küçük kare masada yemek yiyorduk. Elimi biraz uzatıp tabakları eviyeye bıraktım. Ufak bir gürültü çıkardım. Yan dairedekiler cık cık dedi. ama duymadım. Çünkü hala hayır diyen bir iç sesim vardı. Her şeyi bastırıyordu..

Anneanneme benziyorsun, kulaklarımda çınladı. Bu kadar kötü müydü?

-Hadi anne, bu kadar kötü mü?

-Bilmiyorum.

-Sonunda ağzından hayırdan başka bir şey duyduk.

O ince uzun mutfak daha da uzayıp diğer apartmana değdi. Ben oradan yürüyüp çıkıp gitti. Karşıdaki parkta salıncağa bindim. Sallandım. Saatler geçti. Kafamın içinde hayırlar da sallandı.  Küçük kara gözleri ile hala o andaydık ve bana bakıyordu. Hayır demek istedim, bilmiyorum yerine. Ama diyemedim. Ona ilk yalanımdı. Aslında gayet ne biliyordum.

Hayır, anneme benzemek istemiyorum.

Küçük kara gözler hala üzerimdeydi. O anne ben çocuk olmuştum. Yargılanıyor muydum? Kimse annesine benzemek istemez. Ama herkes annesine benzer.

Senin de hayır diye ağladığın zamanların vardı. Pusete binmeyeceğim. Saçlarımı taramayacağım. Okula gitmeyeceğim. Gelmiş bana neler diyor?

-Anneannemi çok seviyorum. Bu aşırı tepkini anlamadım.

Ben de seviyorum. Sanırım. Bunun sevgi ile alakası yok ki. Birey olmakla alakası var. Yine tüm bu sesleri hayırlar örtü. Güç bela kendi kızma cevap verdim.

-Ben de anneannemi çok seviyorum.

-Anne ya. Ben onu mu diyorum?

Yemekten sonra çıkan bulaşıklar eviyenin içindeydi. Küçük kara gözler de bulaşıklarını eviyeye koydu. Bulaşıklar bana baktı. “Hadi biraz dinlen bizi sonra yıkarsın” dedi.

-Hadi film izleyelim.

Bak anneannen hiç böyle demezdi demedim. Ama demezdi. Her şey toplu ve zamanında olmalıydı onun için.

-Bulaşıkları yıkayalım anne, dedi.

-Sonra yaparım. Sen film aç.

-Birlikte yapsak, daha kolay olur.

Sadece anneme benzemediğimi kanıtlamak için bulaşıkları öylece bırakıyordum. İçim içimi yiyordu.

Gerçek bir yer değiştirme yaşıyorduk. Ben sürekli hayır diyen bir çocuktum. O da beni sakinleştiren annem.

-Bence anneanneme benzemen çok kötü değil. Buna takılmamalısın. Yemek tuzsuz olmuş dedim diye de üzülmemelisin.

-Anneannen olsa üzülmekle kalmaz. Masayı terk ederdi.

Bir anda tüm mutfak fesleğen koktu. Çocukluğum aklıma gelince bu kokuyu duyuyordum.

-Onu da anlamalısın. Hayatındaki en sevdiği şey yemek yapmak. Sen iki arada bir derede çalışırken her şeyi yetiştirmeye çalışıyorsun. Ama gerçekleri de söylemeliyim. Yalan mı söyleseydim?

-Sevgili önceden kızım şimdi rolleri değiştirdiğimiz karşımdaki küçük kara göz bana nasihatlerin bitti mi?

Sevgi ile alakası yok bu durumun. Duygulara bağlanamayacak bir durum. Ben ce annem de ona benzememizi istemedi ki bizi böyle yetiştirdi.  Hayırlar kafamın içinde kazanda kaynıyorlar. Anneme benzemek istemiyorum. Ama benziyorum biliyorum. Hayır, hayır, hayur…

-Çılgın Cuma filmini izleyelim. Orada da anne kız yer değiştiriyordu.

-Anne bazen her şeyi unutuyorsun. Thor seyredecektik.

-Doğru tamam.

-Thor mu, Loki mi?

-Loki. Sence?

-Bence de.

Kötüyü sevmek değil de mazlumu sevmekti Loki’yi sevmek.

Kızımla kurgusal karakterler hakkında konuşmalar yapıyorum. İşte ya anneme benzemiyorum.

Loki’yi de seviyorum. Ama ona benzemek istemem.

…

-Anne ama seyretmiyorsun. Telefona bakıyorsun.

Annem de böyle yapar. Hep bir işi vardır. Hiç film seyretmez.

-Ben seyrettim. Biliyorsun.

-Anneanneme benziyorsun deyince boşuna kızma.

-Hayır. Benzemiyorum. Seyrediyorum işte.

Hayır, hayır, hayır…