Ama Ben Kedi Demiyorum ki!

Kitap tavsiyesi_

Evcil hayvan deyince neden akla ilk önce kediler gelir? Büyüleyici oldukları konusunda çoğunluğumuz hemfikiriz sanırım. Üzerimizde diğer hayvanlara nazaran daha çok etkileri olduğu da kabul. Ne oluyor da böyle oluyor? 

Sokakta gördüğümüz kedilere kayıtsız kalamıyoruz. Herkes başını okşamasa da en az ikinci kez dönüp bakar aynı kediye öyle değil mi? Kediden korkmuyorsa, alerjisi yoksa insanda kesinlikle dokunma isteği uyanıyor. (Psikopatlardan bahsedip canınızı sıkmayacağım.)

Ya çocuklar? Asla es geçmiyorlar kedileri gördüklerinde. Elbette diğer hayvanları da. Ama öncelik hep kedilerin. Neden?

Çocukluğumda mahallenin kedileriyle çok zaman geçirirdim. O kadar içli dışlı olmuştum ki onlarla, sokaktan geçen hiç tanımadığım teyzelerden fırça yerdim “Tüyleri ciğerine kaçar da hasta olursun maazallah,” diye. O yavru kedilerden birini kucaklayıp eve her götürüşümde bu sefer annemi, kediyi eve almaya ikna edeceğime inanırdım. Asla başaramadım.

Ama Neriman öyle değil. O bence bütün hayvanları evinde beslemek ister. Abartmıyorum, gerçekten. Tek istediği bir evcil hayvanla dost olmak. Ne tür bir hayvan olursa olsun. Bu konuda o kadar istekli ki bir o kadar isteksiz olan ebeveynleriyle mücadele ediyor. Önemli olan mücadeleyi kimin kazandığı değil bana kalırsa. Neriman’ın kararlılığıyla mı desem inatçılığıyla mı desem bilemedim, bu mücadeleyi sürdürüş biçimi okumayı keyifli kılıyor. Asla pes etmiyor. Plan üstüne plan yapıyor ve kesinlikle hayırı cevap olarak kabul etmiyor. Üstelik yalnız da değil. EHYESDE kulübünün üyeleri onun tam destekçisi. EHYESDE’nin anlamı ne mi? Onu da kitaptan öğrenebilirsiniz.

Dendenblog yazarlarından sevgili Huriye Dikici’nin yazdığı bu eğlenceli kitabı ben keyifle okudum. Evin küçümeni üç kere okudu. Onun kıkırtısı acaba hangi espriye gülüyor diye düşünüp zihnimde kitaba yeniden bir göz atmama vesile oldu. Acayip yaramazlık fikirleri veren Neriman’ı çok sevdim. Çocukların ve büyümek istemeyenlerin de çok seveceğini düşünüyorum. Anlatım dili yalın ve samimi olduğu için hikâye akıp gidiyor ve insan kitabın sonuna nasıl geldiğini anlamıyor. Hepsi bu kadar da değil. Kitabın içindeki neşeli çizimler de yazara ait. E daha ne olsun. EHYESDE’ye üye olmayan hayvan sever kalmasın!

(Katkılarından dolayı kuyruklu dostum Aurora’ya teşekkürler.)